Jerzy Milewski
Data i miejsce urodzenia |
27 marca 1935 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 lutego 1997 |
Minister obrony narodowej (p.o.) | |
Okres |
od 10 listopada 1994 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Jerzy Milewski (ur. 27 marca 1935 w Łopuchówku, zm. 11 lutego 1997 w Warszawie) – polski fizyk, polityk i urzędnik państwowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako syn Józefa Milewskiego (pochodzącego z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Ślepowron) oraz Marii z domu Bobrzyńskiej[1]. W 1967 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych na Politechnice Gdańskiej. W latach 1957–1981 pracował w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku.
W okresie PRL był przez pewien czas członkiem Stronnictwa Demokratycznego[2][3]. W trakcie wydarzeń sierpniowych w 1980 brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Od tegoż roku działał w „Solidarności”. W 1981 pełnił funkcję sekretarza Sieci Organizacji Zakładowych NSZZ „S” Wiodących Zakładów Pracy, zajmującej się przygotowaniem projektu ustawy o samorządzie pracowniczym. Był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów i członkiem zarządu Regionu Gdańskiego związku. Przed wprowadzeniem stanu wojennego wraz z delegacją „Solidarności” wyjechał do Nowego Jorku. Od 1982 do 1991 kierował Biurem Koordynacyjnym NSZZ „Solidarność” za Granicą w Brukseli.
Po powrocie do Polski w styczniu 1991 objął stanowisko szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, od listopada tego samego roku był ministrem stanu w Kancelarii Prezydenta RP Lecha Wałęsy. Od listopada 1993 zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. W czerwcu 1994 odszedł ze stanowiska szefa BBN. Po dymisji ministra Piotra Kołodziejczyka w listopadzie 1994 do czasu powołania Zbigniewa Okońskiego w marcu 1995 pełnił obowiązki ministra obrony narodowej. Po zwycięstwie Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich w 1995 powrócił do pracy w Kancelarii Prezydenta RP na stanowisko szefa BBN. Był również przewodniczącym rady nadzorczej Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych.
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje/3/45)[4].
W 1997, w uznaniu wybitnych zasług w działalności państwowej i publicznej, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[5]. W archiwum Jerzego Milewskiego został przez jego córkę przekazane do Archiwum Akt Nowych[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jerzy Milewski [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2024-02-16] .
- ↑ Jacek Podgórski , Dlaczego wstąpiłem do/odszedłem z SD. Mówi Jerzy Milewski, „Kurier Polski”, Nr 52 (9558), 14 marca 1991, s. 6 .
- ↑ Tadeusz Witold Młyńczak , Janusz Herz , Widziane z trzeciego planu, Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1992, s. 29 .
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-03-02] .
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lutego 1997 r. o nadaniu orderu (M.P. z 1997 r. nr 20, poz. 201).
- ↑ Archiwum Jerzego Milewskiego [online], szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2020-09-07] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Arkadiusz Kazański , Jerzy Milewski [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2024-03-02] .
- Absolwenci Politechniki Gdańskiej
- Delegaci na I Krajowy Zjazd Delegatów Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
- Ludzie nauki związani z Gdańskiem
- Ministrowie w Kancelarii Prezydenta RP
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Politycy Stronnictwa Demokratycznego
- Polscy przedstawiciele nauk technicznych
- Szefowie Biura Bezpieczeństwa Narodowego
- Uczestnicy wydarzeń Sierpnia 1980
- Wiceministrowie obrony narodowej III Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1935
- Zmarli w 1997
- Milewscy herbu Ślepowron